خودباختگی در سطح نخبگان

اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم!

 

 

 

نخبگان یک جامعه به منزله جهت دهنده و نیروی محرّک جامعه هستند. اگر نخبگان یک جامعه به خودباختگی دچار شوند نمی توان آینده خوبی را برای آن جامعه پیش بینی کرد.

جامعه امروز ایران که با تعیین هدف خود در همان ابتدا می خواسته که زمینه را برای یک حکومت جهانی آماده کند و و امروز که یک جامعه در حال رشد و پیشرفت است (مخصوصا از کلمه "توسعه" استفاده نکردم.) سعی کرده به این هدف نزدیک تر شود اگرچه راه زیادی تا مقصد نهاییش دارد. نخبگانی که به بیماری غرب زدگی مفرط دچار هستند، خواسته یا ناخواسته مانع رسیدن حکومت جمهوری اسلامی به هدفش می شوند مثلا اساتید علوم سیاسی که در تفکّر غرب، غرق می شوند به این نتیجه می رسند که نظام ولایت فقیه کارایی ندارد و هر نظریه ای که ارائه می کنند، به یک نظریه براندازانه منجر می شود.

به این نکته باید توجّه کرد که سطح تحلیل اندیشمندان غرب به عالم مادّه محدود می شود و تا به حال ندیده ایم که تحلیل گری براساس سنّت های الهی حوادث جهان را تحلیل کند امّا در نگاه الهی، ما معتقدبم که پیروزی نهایی از آن حق است و اگر ما در جریان حق حرکت کنیم همیشه پیروزیم. (البتّه توجّه داشته باشید که پیروزی در نگاه الهی می تواند مهدی گونه باشد یا حسین گونه)

امروزه در میان تحلیل گران داخلی نیز مشاهده می کنیم که ترس عجیبی از تبل توخالی آمریکا دارند، زیرا اینگونه اشخاص به ظواهر مادّی برای تحلیل متوسّل می شوند. این نسبت همیشه صادق است که هرچه از نگاه الهی بیشتر فاصله بیگیرید دچار ترس و واهمه بیشتری خواهید شد. در جنگ ایران و عراق، صدام اعلام کرد که تا 48 ساعت آینده تهران را اشغال خواهیم کرد امّا این جنگ 8 سال به طول انجامید و صدّام موفّق نشد. برای بسیاری از تحلیل گران، این اتّفاق بسیار عجیب بود. مطابق تحلیل های مادّی ایران نباید بیشتر از 48 ساعت دوام می آورد و حتّی اگر ایران، توان مقاومت داشت، با این همه کمکی که آمریکا و دیگر کشورهای غربی به صدام کرده بودند، جنگ نباید اینقدر طول می کشید.

مشکل اساسی نخبگان و به طور کلّی مردم ما این است که در انجام کارها سستی می کنند. اگر همین نخبگان در مسیر حق به اندازه(نه شبیه) غربیان تلاش می کردند، قطعا خداوند نتیجه حاصل از این تلاش را مضاعف می کرد. من نیز جزئی از این مردم هستم و تلاش می کنم از ابتدا از خودم شروع کنم و بعد به نصیحت دیگران بپردازم. توقّع ندارم ایران، مثل کشورهای صنعتی بتواند اتومبیل های آنچنانی بسازد زیرا خودم به اندازه آنها تلاش نکرده ام که لایق چنین چیزی باشم. هرکس به اندازه تلاشش مزد می گیرد و تلاش ما به اندازه پراید است نه پرشه!

 

نخبگان باید تلاش کنند سطح مردم را به اینجا برسانند که بتوانند به راحتی این جمله حضرت امام(ره) را درک کنند که:

 

      آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند.